Bez Erharda Milcha Luftwaffe nie byłaby tym samym narzędziem walki jaki świat poznał i jakiego doświadczał w latach 1939-1944. To jego nadzwyczajnym talentom organizatorskim i pracowitości zawdzięczały niemieckie siły powietrzne najpierw swoje odrodzenie, a następnie liczne triumfy. Zasługą Milcha było również przełamanie stagnacji w niemieckiej produkcji lotniczej „odziedziczonej” po Udecie i nadanie jej niezwykłego tempa wzrostu. Bez jego niespożytej energii piloci Luftwaffe nie mieliby na czym latać już w 1943 roku. Chociaż Milch był właściwie „cywilem w mundurze”, to z powodzeniem dowodził 5. Flotą Powietrzną podczas kampanii norweskiej, a w 1943 roku z narażeniem życia ratował okrążoną pod Stalingradem 6. Armię. Tajemnicą poliszynela było jego rzekome żydowskie pochodzenie. To do niego odnosiła się słynna wypowiedź Göringa: O tym kto jest w Luftwaffe Źydem, decyduję ja! Pogłoski o żydowskim ojcu nie zaszkodziły karierze Milcha – osiągnął pozycję człowieka nr 2 w Luftwaffe i zajął znaczące miejsce wśród nazistowskiej elity władzy, ciesząc się przez kilka lat całkowitym zaufaniem Hitlera i dużą samodzielnością. Dopiero w 1944 roku widmo nieuchronnej klęski i intrygi rywali zachwiały jego pozycją. Milch choć uważał się za państwowca i fachowca od lotnictwa, z entuzjazmem powitał nadejście rządów narodowych socjalistów i swój los związał na dobre i na złe z osobą Hitlera. Przyszło mu też za to odpokutować; najpierw w Norymberdze, a potem przez 7 lat w landsberskim więzieniu. Karierze Milcha najwyraźniej sekundował „chichot historii” dowodząc jak niezwykły talent i nadzwyczajny potencjał przeszedłszy na „ciemną stronę mocy” ostatecznie wypala się wraz z nią.

Hasso von Manteuffel, początkowo kawalerzysta, w pełni ujawnił i rozwinął swoje wojskowe umiejętności jako dowódca wojsk pancernych. Okazał się jednym z najzdolniejszych i najwybitniejszych niemieckich entuzjastów tej broni. Przeszedł wszystkie szczeble kariery liniowej od dowódcy batalionu, przez pułk, brygadę, po dywizję. Najchętniej przebywał wsród swoich żołnierzy na pierwszej linii walk. Stojąc na czele tak sławnych jednostek jak 7. Dywizja Pancerna i Dywizja "Grossdeutschland" odniósł błyskotliwe zwycięstwa, które trafiły na karty podręczników taktyki wojsk pancernych. Jego awans w 1944 roku ze stanowiska dywizjonera na dowódcę armii pancernej z pominięciem szczebla korpuśnego, należał do najbardziej spektakularnych w Wehrmachcie. Wtedy też, jako jeden z ostatnich generałów niemieckich, wszedł do grona "ulubieńców" Führera - dowódców, których Hitler cenił i którym ufał. W pełni potwierdził swoje wysokie kwalifikacje w roli dowódcy 5. Armii Pancernej podczas niemieckiej kontrofensywy w Ardenach. Podległe mu wojska odniosły największe sukcesy spośród wszystkich niemieckich jednostek zaangażowanych do operacji. Z kolei w ostatnich, dramatycznych tygodniach wojny Manteuffel-dowódca, nie bacząc na konsekwencje, umiał odważnie przedłożyć życie swoich żołnierzy ponad wierność Hitlerowi. Po wojnie, Manteuffel-pisarz, piórem starał się przywrócić pamięci Niemców poświęcenie i oddanie ojczyźnie zademonstrowane w latach wojny przez jego frontowych kolegów i podwładnych