Błogosławiona piątka. Pisząc krótką, krytyczną biografię sześciu bohaterskich świadków Chrystusa: bł. ks. Józefa Kowalskiego, zamordowanego 4 sierpnia 1942 roku w obozie oświęcimskim oraz pięciu wychowanków Oratorium salezjańskiego w Poznaniu, członków konspiracyjnej Narodowej Organizacji Bojowej zgilotynowanych 24 sierpnia 1942 roku w Dreźnie, pragnę na podstawie zachowanych dokumentów podkreślić, że chociaż ks. Józef Kowalski był kapłanem-salezjaninem, a młodzi błogosławieni: Czesław Jóźwiak, Edward Kaźmierski, Franciszek Kęsy, Edward Klinik oraz Jarogniew Wojciechowski byli młodzieńcami świeckimi, to jednak wszyscy - wychowani i uformowani w szkole św, Jana Bosko - dobrze przygotowali się do życia według wiary, a nawet do heroicznego męczeństwa. Bohaterscy męczennicy - chociaż wychowali się w różnych środowiskach, cierpieli w wielu karcerach oraz zostali w różnych miejscach zamordowani z nienawiści do wiary i Kościoła - to jednak posługiwali się tymi samymi środkami i wspinali się na szczyty świętości wspólną drogą, wskazaną i wydeptaną przez św. Jana Bosko, którą uwieńczyła wspaniała korona męczeństwa. Nasi błogosławieni - wychowawca i pięciu wychowanków - czerpali siłę i moc ducha do wytrwania w dobru oraz do mężnego, bohaterskiego znoszenia cierpień i prześladowań z głębokiej wiary oraz żarliwego nabożeństwa eucharystycznego i maryjnego. Wyznawali swoją wiarę mężnie i odważnie nie tylko na wolności, lecz również w więziennych kazamatach i obozie, odważnie śpiewając pieśni religijne, odmawiając prywatnie i wspólnie modlitwy oraz wypełniając różne praktyki religijne. Ciężką pracę i cierpienia uświęcali i ubogacali modlitwą oraz kontemplacją. Tortury, cierpienia, a nawet niesprawiedliwie zadaną im śmierć przyjęli z poddaniem się woli Bożej, modląc się - jak pierwsi męczennicy chrześcijańscy - za swoich prześladowców. Ostatnie trudne chwile swego ziemskiego życia spędzili spokojnie, z głęboką wiarą oczekując na zjednoczenie się z Chrystusem, któremu całe życie wiernie i odważnie służyli.